Gisteren ben ik in het kader van een studiegerelateerd uitje van studievereniging Mercurius op bezoek geweest bij De Telegraaf Media Groep. Bij soortgelijke uitjes leidde een morsig uitziende redacteur je op de redactie rond. Bij De Telegraaf pakten ze het anders aan.
Een lichtkrant in de hal verwelkomde de “studenten Comunicatiewetenschap” en we kregen een speciale rondleidster aangewezen. Het programma bestond uit een bedrijfspresentatie (de TMG produceert opvallend veel puzzelboekjes), een kijkje in de drukkerij, een rondleiding in sneltreinvaart over de redactie en een film met als titel Het Geheim van De Telegraaf. Enkele uitspraken die de revue passeerden:
- De Telegraaf is een krant met eigen ongeschreven regels. Er is geen stijlboek, maar iedereen kent ze.
- Het dagblad heeft een zenuwlijn met de grootste gemene deler van de samenleving.
- Als je met je collega’s wil meepraten, moet je De Telegraaf lezen.
Een wetenschappelijk redacteur en hoofdredacteur Eef Bos eindigden met twee mooie uitsmijters, respectievelijk: “Ik ben er trots op om voor het best verkochte product van Nederland te werken” en “De Telegraaf is een emotionele krant”. Kortom, de kunst van het presenteren verstaat De Telegraaf goed. Hoewel de opnamen van de film in de zomer gemaakt zijn, te zien aan beelden van de Tour de France op de achtergrond, verscheen in de film ook de cover van de Laat ze Vrij actie. Ze houden hun presentaties blijkbaar netjes bij. Door dit soort puntjes komt alles, afgezien van de spelfout in communicatiewetenschap, zeer verzorgd over. De Telegraaf heeft een goed geoliede PR-machine en oogst bij sommige groepen zelfs applaus. Niet bij ons, kritische studenten. Wij preferen de morsige redacteur en de charme van een rommelige, maar met passie doorspekte, presentatie van de krant, niet van het bedrijf.
